Dat we het toch weeral gehad hebben!

Halong Bay bye!


De laatste dagen Vietnam spendeerden we in Hanoi en Halong Bay. We kwamen na een tussenvlucht uit Hue rond middernacht toe in Hanoi aan de buitenrand van de stad. Een heel donker steegje, daar waar de taxichauffeur vaart minderde. Hij vroeg tot tweemaal toe naar het huisnummer van ons hotel, en plots werd ons duidelijk waarom. Lap, 48 Ngo Si Lien bleek geen hotel te zijn maar een winkeltje waarvan de rolluiken neergelaten waren. Taxichauffeur haalt zijn schouders op en wil ons hier droppen. Eerlijk, ik krijg toch even de poepers in dit donker hol (nieje, niet letterlijk)! We vragen hem om ons te helpen en eventueel eens (aan) te bellen? Hij stapt uit, vraagt het aan de enige persoon die we hier zien en gelukkig kan die ons helpen. Blijkbaar zijn er twee identieke adressen. Amper een zijstraatje verder vinden we toch ons hotel! Laat ons zeggen dat ik even - fjoew - opgelucht ademhaalde. Wat blijkt... een ultraproper kamertje, klein maar écht gezellig met een zalige ruime douche met stralend heet water! Dat zou je hier ook niet komen zoeken! Tweede beste kamer van de hele reis!
Heel lang vertoeven we hier niet, want 's morgens vroeg worden we opgehaald voor Halong Bay. Al vreesden we, na het lezen van het weerbericht, even dat Halong niet meer zou doorgaan. Er werd zwaar onweer voorspeld. Gelukkig hebben Vietnamezen geen kaas gegeten van weersvoorspellingen. Oef! Storm hebben we niet gehad, regen jammergenoeg met bakken. Halong Bay was erg mooi, maar niet adembenemend wauw-dit-heb-ik-nog-niet-gezien-ik-val-van-mijn-stoel-spectaculair. Dit Unesco-werelderfgoed onder een stralende zon maakt waarschijnlijk een pak meer indruk... Niettemin, kajakken tussen en dwars doorheen de hoge rotsformaties in de regen is sowieso een onvergetelijke ervaring, dat nemen ze ons niet meer af! We leren op de boot ook een Italiaans pasgetrouwd koppel kennen, hij 47, zij 27. Norbert, een licht fascistische wijnkennende en bierbrouwende tandarts is een heel aparte man, stottert een beetje, maar vertelt los daarvan ongelooflijk aangenaam, inclusief handgebaren zoals dat hoort bij Echte Italianen. Het is een plezier om lang te tafelen met dit koppel! Nadat iedereen een stukje van de honeymooncake mocht proeven, werden we nog getrakteerd op een glaasje bubbels. Dat moet je mij geen twee keer vragen natuurlijk... :)


Na twee nachten op de boot zit ook deze allerlaatste etappe erop. We keren terug naar het hotel in de donkere steeg in Hanoi (deze keer zitten we van de eerste keer juist) en van daaruit gaat het richting luchthaven. Nooit leuk, de terugreis, overal moeten wachten en aanschuiven, een hele dag oncomfortabel op de vlieger, en eigenlijk wil je dan gewoon thuis zijn. En dat allemaal op Robbie zijn verjaardag! Haha, hij zegt het zelf heel grappig: in het vliegtuig op tram 3 stappen, dat kan niet iedereen zeggen!
Ik had een flashmob in gedachten waarbij de Russische stewards, stewardessen én alle passagiers plots Happy Birthday zingen, ondertussen synchroon de vingers knippend, maar Vera en Olga vonden dat geen goed idee. Robbie zou het nochtans erg geapprecieerd hebben denk ik ;). Een gemiste kans! 

De reis zit erop, meer dan drie weken Vietnam zijn voorbijgevlogen. Het was heerlijk, een reis om nog vaak aan terug te denken, herinneringen om te koesteren en 3000 foto's die dat nog wat concreter maken. (Hier vind je nog een selectie foto's.) Het was fijn deze blog te schrijven en vooral jullie reacties te lezen. Dankjewel daarvoor!

Wij kijken stiekem al uit naar de volgende bestemming! Vast staat dat we een ander continent dan Azië zullen kiezen. Fiemers en Biemer trotteren de wereld rond!

Genieten.

Man, man, man... BLOEDHEET in Hoi An!

Eindelijk (eindelijk!) werkt internet hier nog een keer. Een heel pak te vertellen en eigenlijk niet zoveel tijd, er staan nog wat andere dingen op het programma voor vandaag. Lekker lui liggen wezen op het strand bijvoorbeeld. :)

Gisteravond volgden we een kookcursus die eigenlijk niet zoveel voorstelde. Het eten mochten we achteraf opeten en was erg lekker, het gezelschap viel enorm mee (we spreken in Hanoi nog een keer met zijn allen af), maar echt iets bijgeleerd hebben we niet. Groenten snijden of raspen kon ik al ietsje langer dan gisteren.

We zijn nu aan de laatste volle dag Hoi An toe, het was hier geweldig. Supergoed weer, een heerlijk witzandstrand, een heldere zee zonder keien, kwallen, vuil en ideaal van temperatuur. Een goed boek en/of de I-Pod en af en toe een cocktail of een fruitjuice van pakweg mango, watermeloen, kokosnoot. We gaan elke dag naar het strand met een scootertje, nostalgie voor Robs! Haha, echt grappig met onze Vietnamese helmpjes op (net iets te groot of net iets te klein, bij mijn toch, ja I like it). Aaaah, dit is echt relax. Ook 's avonds houden we het tam, wat rondwandelen in het stadje vol gekleurde lampions, lekker eten (voornamelijk niet-Vietnamees, de rijst en de noedels hebben we nu even gehad) en wat Trivial Pursuit of Kakkerlakkensoep spelen. Ideaal om de reis mee af te sluiten. Het stikt hier ook van de kleermakers. Ik liet me twee kleedjes prepareren, op maat gemaakt dus en voor een goede prijs :).  

Al dat nietsdoen is wel welkom, want het eerste lange deel van onze reis was ook fantastisch, maar wel druk en vermoeiend. De 5 dagen Easy Riders waren super (Bedankt G&J voor de tip!), een echte aanrader! We hebben 1 dag pech gehad met het weer op de moto, de hele dag heeft het toen geregend. We kregen een sexy regenpak aan (not!) dat ons wel droog hield, maar ook erg warm was en niet zo gemakkelijk zat. Robs zijn broek was zelfs wat kort (haha), waardoor zijn schoen helemaal doorweekt raakte. Ja, fijn... De hele dag de broek en jas aan- en uitdoen (in de hoop dat het even zou overblijven) maakte het nog minder tof. Ach, dat hebben we dan ook weer meegemaakt.
Wat ook heel leuk was aan die vijf dagen Easy Riders, was het feit dat we dingen aten die we anders nooit zouden besteld hebben. We hebben 5 dagen echt Vietnamese gerechten geproefd. Het ene al wat beter dan het andere, maar eigenlijk niets dat echt tegenviel. Ik leerde tellen in het Vietnamees (ja, tot 5 effenaf) en we weten nu eindelijk wat CAP betekent (we komen het hier overal tegen). Cap betekent kabel, maar in combinatie met een ander woordje is het ook "goede kwaliteit". Robbie content natuurlijk...en ik ook een beetje met mijn eigenste good quality cable guy :).

Het einde begint in zicht te komen, maar daar willen we nog even niet aan denken. Morgen nog een tussenvlucht naar Hanoi, waar we vertrokken zijn, en dan nog een 3daagse boottrip naar Halong Bay, naar het schijnt erg de moeite waard.

Nog een creepy story. Onze tweede nacht hier werden we rond 5 uur gewekt door een fanfare (met trage zware muziek). De muziek werd steeds luider en het leek alsof de fanfare stopte vlak voor onze hotelkamer. We gingen buiten kijken en het bleek een begrafenis te zijn. Man, hoe griezelig! De kist werd in een auto geschoven, de fanfare van 4 muzikanten liep voor de auto en erachter heel wat volk, allemaal in het wit gekleed met linten in hun haar. Brrr.... dat in het donker, mijn haar kwam ervan recht!
Iets minder creepy, maar evengoed niet echt leutig; wakker worden met een geckostront op je laken.

Peoplekes, ik ga jullie laten, the beach is calling, en de verse krab ook.


P.S. Eddy, ik heb je laatste berichtje gekregen via mail (ik zet het zelf in de reacties) :). Dankjewel!

Vietnjamnjam!

Hotter dan hot,we zijn in Buon Ma Thuot.

Vorige zaterdag nog een laatste dag in Saigon doorgebracht. We gingen naar het Cholon-district ofwel de Chinese Wijk. Die Chinezen zitten dus werkelijk overal. Ongelooflijk warm die dag, bijna niet te doen. Een heel lang stuk te voet gedaan en na 2.5uur een mangomilkshake gecombineerd met een bordje French Fries.Tja, no comment. Op dat moment heel welkom, vooral omdat de (woehoe, propere!) bar airco had. Aangesterkt trotseerden we opnieuw de hitte en uiteindelijk kwamen we toe in het hart van dit district, aan de Chinese Cha Binh Taymarkt. Een overdekte authentieke markt, veruit de mooiste die we al zagen en geen toeristen te bekennen (buiten deze twee avonturiers dan :). We worden hier nergens aangeklampt en kijken onze ogen uit. Ongelooflijk wat hier allemaal verzameld wordt, hier de koeken, daar de schoenen, nog wat verder het fruit...
Als we alles goed in ons hebben opgenomen, nemen we deze keer de taxi terug. We maken een tussenstop bij een massageinstituut dat speciaal werd opgebouwd om blinde mensen een kans te bieden op werk. We werden dus door blinden gemasseerd. Geen compassie, dat hadden ze ook niet met ons! Met de vuisten slaan, knijpen, we werden niet gespaard. Echt deugd deed dat toch niet. Ik lag de helft van de tijd met mijn mond open in de AA-vorm (dat zag ze toch niet moehaha...), grapje he, grapje. Robs deed nog beter, hij zei als afscheid 'see you later'!
Daarna richting hotel, de douche in en ons klaarmaken voor een avondje boefen in de Caravelle.Met onze beste kleren aan, inclusief flipflops en een eastpackzakje (ja, het was werkelijk de grand chic), worden we met de taxi vlak aan de deur afgezet. Die wordt meteen opengedaan door personeel van het hotel dat ons uitgebreid verwelkomd. We worden begeleid naar onze tafel en krijgen al meteen hele lekkere wijn ingeschonken. I feel good,tiediediediediediedie.  Wat een buffet mannekes! Mijn ogen zijn groot, mijn buik gromt, ten aanval! We gaan eerst eens rond en bekijken watertandend het aanbod. Unbelievable, 10 soorten brood, 8 smeuige kazen (ook geitenkaas, driewerf hoera!), oesters puur en gegratineerd, sushi, seafood, stukken mals vlees dat nog moet worden gebakken op de manier dat je het wenst, kroketjes, massa's koude en warme groentjes, lamsvlees, een dessertenbuffet met een chocoladefontein waarin je naar believen fruit en marshmallows kan insteken. Aaaaaaahhh. This is life! We beginnen met een aperitiefbordje, nemen twee voorgerechtbordjes, nog een tussendoortje van twee oesters (ik heb er in totaal 9gewone op en 2gegratineerde, echt zeer vers en superlekker!), dan een hoofdgerecht en daarna nog een serieus dessertbord (Robs gaat twee keer voor zoet zelfs).
Als we een bordje leeg hebben, wordt dat meteen weggehaald zodat je weer plaats hebt voor een nieuw bord. Wijnglazen staan hier nooit leeg, we worden hier als een koning(in) behandeld. Dat mag ook wel, want voor de goedkoop moet je hier natuurlijk niet zijn.
Soit, het was elke cent dubbel en dik waard. tH,nM,tK, bedankt voor de tip!

Dag erna was ietsje minder vrolijk en olijk. Vroeg opstaan, met backpack naar het centrum en daar de volle bus op voor een lange 7uur durende rit naar Dalat. Daar op zoek naar een hotelletje. We vragen of we de kamer vooraf eens mogen bekijken zodat we weten wat we boeken. Gelukkig is de tweede kamer te doen. Snel al ons gerief wegzetten en voor de enkele uren dat het hier nog licht is, de stad in. Alweer veel gewandeld, hier is een groot mooi meer dat we volledig rondstappen. Robbie had ook iets gelezen in de Trotter over een oud treinstation en daar gaan we naar op zoek. We zaten wel eerst aan de noordkant van het meer terwijl we de zuidkant moesten hebben, maar aangezien we toch volledig rondgingen maakte onze vergissing niet zoveel uit. Daarna gegeten in een restaurantje dat door de Trotter werd aangeraden, maar na een avondje Caravelle valt volgens mij alles een beetje tegen. Robbie had Hotpot bestelt en verwachtte een soort stoofpotje met een lekkere saus, maar kreeg in de plaats de kookpot op tafel met een flauwe bouillon erin en daarbij een bord vol vlees en vis en groenten (fonduegewijs in de pot te mikken). Het was zeker niet slecht, maar het viel toch wat tegen.
In het hotel gaan we vroeg slapen, want de volgende dag, maandag, worden we al vroeg opgepikt door onze motards voor de komende vijf dagen. Ocean en Nam zijn op tijd, de moto staat te blinken voor het hotel. Spannend! Ze lijken alvast op alles voorbereid, want onze rugzakken worden in stevige plastiek tegen de regen ingepakt en goed vastgemaakt op de moto. Off we go! U-ber-cool! Echt de max, we zoeven langs de straten, de helm op ons hoofd, de zon op ons gezicht, ietwat achteruit gezakt tegen de backpack die comfortabel achter ons zit vastgegespt. Jiehaa! We stoppen regelmatig om de mooie uitzichten te bewonderen, een duik te nemen aan een waterval, een bezoek te brengen aan een zijdefabriek of een koffieplantage of gewoon om de benen eens te strekken en een eindje te voet te doen. Heel wat mensen, vooral kinderen, die we tegenkomen onderweg roepen spontaan hello of zwaaien even. I love it! Lekker weertje ook, de zon schijnt maar de wind die we voelen tijdens het rijden maakt de temperatuur draaglijk. Wel gevaarlijk om te verbranden natuurlijk.
Gisterenavond de eerste nacht van ons Easy-rideravontuur. We konden kiezen tussen een hotel of een homestay. We kozen voor het laatste, we zijn wij 'echte' he :). Hmmmm laat ons zeggen dat dat een once in a lifetime ervaring was. Een hut op palen met 1 groot vertrek waar 1 lange bank staat, 4 matrassen op de grond liggen (voor ons en voor onze chauffeurs, ja we liggen allemaal gezellig samen...), een ventilator heeft en 1 TL-lamp. Buiten lopen de beesten rond, varkens groot en klein, kippen en hanen (die me de hele nacht wakker hebben gehouden, deze hanen zijn er al rond 3uur alstublieft), koeien, honden,... Om 5u30 wordt het hele dorp wakker, er wordt een vuur aangemaakt (de rook kwam tot in onze paal'woning') en lawaai gemaakt, niet te doen. Net nu we wat langer konden slapen en de wekker maar om 7u20 stond. Ik steek oordopjes in en zet een oogmasker op, maar veel baat dat niet. De wc en de douche, daar zwijg ik over. Laat het ons houden op "nul comfort -zich vies voelen maar dat nog liever dan hier moeten douchen - plastuit check - verlangen naar een propere badkamer".
De avond ervoor hier ook gegeten, en ik moet zeggen dat dat best lekker was. Noedels met groenten en sojasaus, voor de verandering en bbq-chicken. Een heel kieken, kop en al op de barbecue gelegd. Weinig gekruid (je moet er achteraf zelf pikante dingen opdoen), maar op zich niet slecht. Onze chauffeur vond het grappig om wat gek te doen met de kiekenskop in zijn mond, ik vond dat net iets minder smakelijk...
We drinken hier nog wat biertjes en babbelen de avond rond met de gekke jonge Ocean en de lieve rustige Nam. We leren eindelijk onze eerste woordjes Vietnamees en kunnen onbeperkt vragen stellen over dingen die we hier al opmerkten. Fijn!

Hoe slecht de nacht was, des te beter begint de dag. Nog voor het ontbijt steken we het grote meer over met... een olifant! We hebben een Vietnamees hoedje op, juust echt! :) De olifant zit bijna helemaal in het water, hij komt met zijn slurf soms boven om adem te halen. Op een bepaald moment waren er niet enkel vooraan maar ook achteraan enkele serieuze luchtbellen. Zelfs de mahout moest daarom lachen!

Leuk begin van de dag, maar het einde van onze rit kon ook tellen vandaag. De laatste stop hielden we aan een waterval waar we konden zwemmen in het appelblauwzeegroene doorzichtige water. Idyllisch! En heerlijk verfrissend. De zon droogt ons achterop de moto weer op.

Je leest het, wij hebben het hier nog steeds naar onze zin! Elke dag een andere belevenis, het is een superreis! Tot vrijdag blijven we met de easyriders touren, daarna beginnen we aan het derde en laatste deel van onze reis, dat wordt relaxen en genieten. (Al zijn we dat laatste al de hele tijd met volle teugen aan het doen!)
Ik probeer volgende keer nog wat foto's te uploaden, maar dat lukt niet overal jammergenoeg.

Babaai!

PS, Michael! Ik had het maar 2 dagen later door hoor, had er mijn hoofd al over gebroken en plots, in de taxi, viel mijn frang! Ik moest nogal lachen. Jammer dat we dit jaar geen verstoppertje kunnen spelen ;) De groeten daar aan al je huisgenoten. Toedeloe!

Even bijbloggen!

Komt dat zien, komt dat zien, we zijn in Ho Chi Minh!

Ondertussen ligt de regen al een paar dagen achter ons en hebben we er twee tussenvluchten opzitten. We zijn in het zuidelijkste punt van onze trip beland; het Saigon van weleer.

Maar voor we hier toekwamen hebben we 3 dagen genoten van het noorden. Prachtige rijstvelden, ongelooflijke uitzichten, watervallen, geen andere toeristen te zien en een portie avontuur. Heerlijk!

Wanneer Ton, onze chauffeur van dienst, onze namen herhaalde, maakte hij er bij mij "Soepie" van. Eerlijk, 't moet weer geen boef zijn :) en Robbie lachen natuurlijk :).

Maar los daarvan waren we heel tevreden over hem. Hij heeft ons op professionele wijze vervoerd langs letterlijk zigzaggende baantjes en wegen met meer put dan weg. We reden op die drie dagen van Sapa helemaal naar het westelijke Dien Bien,  met tussenstops in de verschillende holen van Pluto: Lao Chao, Phon Tho, Sin Ho en Muong Lay.

Eerste lunchstop in Lao Chao belooft niet veel goeds bij het bekijken van de menukaart. Hier willen we het graag zo basic mogelijk houden, wat noedels of rijst met groenten is oke, maar neen hoor, op de kaart geen noedels of rijst! Wel hairball (BAH!) en meer van dat. We kiezen dan maar de kip met kokosmelk, maar.... geen chance: uitverkocht. Kip met gember is wel nog te verkrijgen. Strange... Intuitief schoot er sinds dat moment maar 1 zin meer door mijn hoofd: not good, not good at all. En uiteraaaaaard werd mijn intuitie bevestigd vanaf het moment dat het dametje met ons bord uit de keuken 15 meter verderop kwam. Ik zag het direct he. Een goed varken eet alles, oke, maar er zijn grenzen! Picture this: een (mager!) kieken waarvan de filet netjes wordt afgesneden. De filet wordt opzij gelegd en de rest van het vlees wordt in stukjes gekapt. Huid, botjes, pezen en vet worden voor de gelegenheid niet verwijderd. Allesbehalve de filet wordt overgoten met een bruin gembersausje (een beetje moambe-achtig, maar dan veel dunner). Man man man, en we hadden allebei zo een bord! Geen spek voor dezen bek! Echt voos... De kleine stukjes vlees die konden worden onderscheiden at Robbie op, en het overige hongergevoel (voor zover dat er nog was) kon met studentenkoeken worden gestild. Onze chauffeur at gretig onze overschot op. Gewoon heel het stuk in zijn mond, de dikke vellen vet eerst en achteraf de botjes uitspuwen. Smaken verschillen zeker!?

In Phon Tho, nochtans heel weinig toeristisch, hebben we een hele grote hotelkamer met een bad, een hemelbed + klamboe en airco op de kamer. Dat is nodig, want waar we in Sapa onze fleece nog konden gebruiken 's avonds, voelt het hier aan als 35 graden. Phon Tho heeft niets maar dan ook niets te bieden, maar er staan noedels en rijst op de kaart. Oef!

's Avonds dan maar gezelschapsspelletjes gespeeld en vrij vroeg gaan slapen. Maar dat duurde ook niet lang... We worden gewekt door een luid geknaag en plastiekgeritsel. Een beest zit duidelijk in onze kamer aan de koelkast. Op de koelkast lag in de namiddag een pak studentenkoeken die al open waren geweest maar achteraf weer met een rekkertje gesloten. Ik had er toen niet bij stilgestaan, maar wanneer ik het pak later inpakte zag ik dat er van de bovenste laag koeken allemaal hoekjes af waren. Raar, want normaal zou ik die kapotte koeken eerst opeten. Blijkt dat dat beest 's middags aan mijn koeken heeft gezeten en nu dus nog een hapje wou. Nu lag er alleen nog een ander (gesloten) pak studentenkoeken en twee (gesloten) vitabissen. En maar knagen! Als we met onze zaklamp richting koelkast schijnen, springt het snel weg, zo te horen is het geen klein beestje. Een gecko, muis, rat? Brrr... zo 's nachts in het donker toch niet alles... Robbie, blijkbaar ook geen held, houdt het bij het af en toe met zijn zaklamp richting koelkast schijnen en de klamboe nog een beetje beter rond het bed leggen. Toch niet volledig op ons gemak vallen we uiteindelijk in slaap. 's Ochtends ligt er nog maar 1 pak van mijn vitabissen op de koelkast, het ander pakje ligt open en deels opgegeten onder de kast. Op dat moment valt mijn frang en check ik mijn andere koeken. Ja, van de hele bovenste laag alle hoeken afgefret. Brrr.... snel de helft afbreken en wegsmijten. Beesten en Baert, geen geweldige combinatie... We hebben achteraf nog wel meer dan eens de slappe lach gehad als we eraan terugdachten, ook veel waard!

Volgende dag alweer door putten en bulten de weg naar het westen verder gezet. 

Toeval of niet, nog geen 5 minuten nadat ik een smsje kreeg met heel goed nieuws (waarvoor PROFICIAT!) zagen we een Zeer Zwanger Zwijn langs de weg. Haar buik bijna tegen de grond, de rug in U-vorm doorgebogen. Verder wil ik geen associaties maken, maar ik moest toch hartig glimlachen hoor! :).

De mensen die we zien bij onze tussenstops zijn duidelijk geen toeristen gewoon. Sommigen roepen van ver "Hello!" en anderen lopen naar binnen wanneer ze vermoeden dat we een foto zouden kunnen maken. Velen zijn erg schuw, maar allemaal heel vriendelijk. Wanneer we na een korte pauze terug verderrijden, stopt de gids al na 5 minuten en kijkt wat raar naar onze voeten. Hij stapt uit en wat blijkt.... hij had zelf in de stront getrapt! Haha, het hangt tot op zijn pedalen. Hij kuist het netjes af en we avonturieren voort.

In het volgende hotel zijn we blij dat we voor de eerste keer deze reis een duik kunnen nemen in het buitenzwembad. Mijn haar staat achteraf wel stijf van de chloor en de douche is niet meer dan 2 straaltjes die het eigenlijk niet waard zijn "straal" genoemd te worden, maar het heeft toch even deugd gedaan, een buitenzwembad is sowieso vakantiegevoel.

Dit hotel is redelijk duur in vergelijking met de vorige, maar buiten het zwembad zijn we eigenlijk helemaal niet tevreden. Ongelooflijk traag internet (mosquito's inclusief) tot daar aan toe, maar vooral: de twee douchestralen die na verloop van tijd al bruin / roestig geworden waren, bleven na het avondeten helemaal weg. Geen water meer. Tanden poetsen met flessenwater, maar de wc doortrekken....mission impossible!

Gelukkig is dit maar  voor 1 nacht, we vergeten de miserie bij een mangosmoothie en Robbie leert me de knepen van het biljarten. Redelijk tevergeefs... 

De volgende dag (donderdag) een drukke dag voor de boeg met twee tussenvluchten. In Dien Bien zelf nog snel wat aan sightseeing doen voor we naar de luchthaven gevoerd worden en afscheid nemen van Ton. Een oorlogsmonument van de slag bij Dien Bien kan je bekijken als je eerst massa's trappen naar het monument doet. Massa's. Bij de trekking heb ik mijn dijbenen verrokken bij het telkens net niet uitglijden. De twee dagen daarna liep ik als een oud madammeke (aw - aw - aw) trappen op en af. Maar het is ietsje gebeterd en we doen de trappen dan toch maar. Je kent me, altijd mijn sportieve zelf (hum-hum).

Tussenvluchten vlot verlopen. In Dien Bien zijn we opnieuw de enige Westerse toeristen die de vlucht nemen. Een soort van film/fotoploegje (plaatselijke krant? een nieuwe luchthavenbrochure?) komen vragen of ze ons mogen fotograferen tijdens het inchecken. Een heleboel foto's worden getrokken, we worden wij hier nog beroemd jom!

Bij deze vluchten geen Chinezen, maar naast ons alweer een rariteit. Deze Vietnamees heeft een moedervlek op zijn kin waaruit een 8tal haren priemen. Zonder overdrijven zeker 6cm lang. Euhm...pincetje lenen?

Nu dus in Ho Chi Minh, SUPER hotelletje. Echte luxe, we kunnen de wc doortrekken!! Alle gekheid op een stokje, de badkamer is werkelijk spic en span, de kamer koel en ruim, het ontbijtbuffet uitgebreid, het zwembad aanwezig en het personeel uiterst hulpvaardig. Leuke afwisseling, dit doet even deugd! En we blijven hier drie nachten, waarvan de eerste al achter de rug is. Aaah, eens volledig de rugzak kunnen legen, wat kleren kunnen wassen en relaxen.

Vandaag de hele dag te voet rondgelopen in Ho Chi Minh zelf. Fantastische stad, veel toffer dan Hanoi. Ook veel drukker en ver-schrik-ke-lijk warm, maar het was een superdagje! We hebben er zelfs twee Vietnamezen opgelegd! Een misverstand of een poging om ons erop te leggen, we zijn niet zeker wat er precies gebeurd is, maar daar waar de fietstaxichauffeurs ons eerst 50 000 dong aanrekenden voor 2 personen, wouden ze er uiteindelijk 500 000. Op zijn minst 250 000. Ja hallo! Kwaad beenden ze weg met 100 000 dong op zak, dat ze de rest gaan halen bij hun collega in Hanoi, die heeft nog wat geld van ons zitten! Maar leuk is anders natuurlijk, zo in de volle zon staan discussieren over dat geld... ambetant, maar Cappie heeft de slag thuisgehaald! Woehoe!

Morgen nog een hele dag Ho Chi Minh, dan gaan we de Chinese buurt verkennen en overdag vasten. 's Avonds gaan we immers dineren in een chic spel, de Caravelle. Buffet a volonte, we blijven gewoon zitten tot ze de lichten uitdoen. Dat die mannen dat nog niet gaan meegemaakt hebben! :)

Hele warme plakkerige groetjes!

Hot and fun.

Dong hier, geen yen, we zịjn in Dien Bien.

Ik ga het deze keer  heel erg kort houden, want niet alleen ís het hier een qwertyklavier, de letters verspringen ook steeds naar Vietnamese lettertekens. Om onnozel van te worden.

Los daarvan word ik op dit eigenste moment opgefret door de muggen. En ja, dat mogen jullie letterlijk nemen.

Ik plaats wel snel enkele foto's op mijn Picasa. 

Morgen of overmorgen schrijf ik een langer berichtje, nu zelf iets gaan eten i.p.v. opgegeten worden!

ps Tante Hilde, ja ik heb er zelfs iets gekregen! Nog beter he! :)

Tantan, Anouk, M&M, leuk te horen dat jullie daar ook avontuurlijk aan het wezen zịjn! Over avontuur gesproken, in mijn volgende blogberichtje heb ik in navolging van vorig jaar alweer een beestig verhaal te vertellen (Batist, afdingen niet Robbie zijn sterkste kant nee, beesten vangen daarentegen... neen ook niet! ;).

Elke en co, we doen zeker zo voort, een cocktailke op zijn tijd en lekkere fret, meer moet dat niet zijn!

O, ja, Robbie had weer chance.... zwarte botten (al hadden fluorozekes hem ook zeker gestaan!)

Toedeloe people!

Purple Rain(boots).

Hapa hapa, we zijn in Sapa :).

Leuk om jullie reacties te lezen! Zelfs oma komt online... Haha tante Hilde, ik denk inderdaad dat die Chinese nogal op uw maag zou gewerkt hebben. By the way, ik heb gevonden wat ik voor jou moest meebrengen!

Nog even teruggaan in de tijd. De laatste dag Hanoi gingen we nog naar het Ho Chi Minh-mausoleum waar Uncle Ho nog steeds opgebaard ligt. Jammergenoeg net te laat om nog binnen een kijkje te mogen nemen, maar het Ba Dinh-plein had nog meer te bieden met het huis en de presidentiele woning. We stapten de voorbije dagen al heel wat af. En dat allemaal in de regen. Van muggenpis tot stevige buien, alles komt hier aan bod. Het is tot nu toe zelden droog geweest. Ook dat went snel...

Om de haverklap verschijnt er wel ergens een lokaal marktje en al het exotisch fruit ziet er ongelooflijk lekker uit. Als we 1 of 2 stuks willen kopen bekijkt men ons alsof we van Mars komen. Het is hier de gewoonte om minstens een heel grote zak vol te kopen. 1 stuk!? Het lijkt wel alsof ze zich beledigd voelen, hoewel we gewoon willen betalen. 1 dametje wou ons geen 1 stuk fruit verkopen. De volgende wel, maar waarschijnlijk aan een te hoge prijs --> we werden er weer opgelegd.

Zaterdagavond dan de nachttrein genomen richting noorden. In vergelijking met de nachttreinen van Thailand vorig jaar was dit pure luxe! We deelden een cabine met een Hollands koppel, Wim en Myriam die in Vietna; waren met hun drie dochters en een vriendje van een van de dochters (die voor de gelegenheid meemocht op kosten van zijn schoonouders). En zeggen dat Hollanders gierig zijn.... Uiteindelijk bleek de 'softsleeper' toch vrij hard. Toen we rond 5uur gewekt werden, voelde ik elk spiertje in mijn lijf. Ook niet echt superfris als je met je kleren aan hebt geslapen en nog een halve dag moet wachten voor de eerste douche zich aanbiedt. Vanop de nachttrein de taxi in en richting Bac Ha, een markt op 9 km van de Chinese grens waar alles te koop wordt aangeboden en waar (naast vele toeristen) vooral de mensen van de etnische minderheden inkopen komen doen. We wapenen ons voor de rit met twee Touristils en een Vitabis elk, maar vallen redelijk snel in slaap. De volgende twee uur baant onze taxichauffeur zich al toeterend langs kronkelige wegen. Vooral het laatste stuk gaat het steil omhoog. Prachtige landschappen achter elke bocht!

Aankomst rond 7u30. De markt was opnieuw heel apart, zeker de moeite om te zien. Ze verkochten hier souveniers voor de toeristen, kledij, groenten en fruit en levend en dood vlees. Iemand zin in schildpad, buffel, (krijsende) biggen of.... hond? Iemand?

De chauffeur wou aanvankelijk terugrijden rond 15 uur, maar daar maakten we 11uur van. Blij dat we de markt gedaan hebben, maar om daar nu een hele dag rond te lopen... dan liever nog een beetje van de stad Sapa zien.

Rond 13u komen we toe in Sapa, dat een stuk hoger ligt dan Bac Ha (op 1650m ongeveer, tegenover Bac Ha op 500m). Dat gaf in de rit ernaartoe dus opnieuw een serieuwe klim. Je ziet hier veel meer brommers dan auto's, maar de auto's die er zijn, zijn allemaal van het type 4x4, nogal logisch.

Het noorden is helemaal anders dan Hanoi, het bevalt ons veel beter! Groener, berglandschap, iets rustiger en ook een pak frisser. Airco in de kamer is helemaal niet nodig hier en onze fleece kunnen we 's avonds best gebruiken. Gisterenavond naar de hoofdstraat van Sapa geweest. Lekkere pizza met spinazie gegeten daar en een typisch wijntje van de streek gedronken. Nogal stroperig en vooral... heel straf! Het leek eerder likeur dan wijn! Robbie een streekbiertje van Lao Cai, heel lekker.

Daarna nog een bar opgezocht voor een cocktail, hoe kan het ook anders :). Kinderen van de Hmongs komen in de cafeetjes rond om spullen te verkopen. Meisjes van 6 met zelf een zusje van een jaar of twee op hun rug. Met zijn tweetjes langs de drukke wegen, het zou bij ons ondenkbaar zijn. Onze stylo's zijn wel erg in trek, we kunnen hen er echt een plezier mee doen.

Vandaag opnieuw de hele dag regen, al van deze ochtend vroeg. En er stond een trekking op het programma... Goed ingepakt in goedkope blauwe regenfrakskes gingen de twee PMD-kes op pad met Chaun, onze wandelgids voor vandaag. Het hotel leent regenbotten uit, maar je moet zelf twee passende botten bij elkaar zoeken, liefst 1 linker en 1 rechter.... Niet zo evident, maar uiteindelijk hebben we er toch elk een paar vast dat voldoet. Het was te peizen zeker... van alle kleuren in de wereld zijn die van mij.... paars!!! Unbelievable! Nu ik dit bericht schrijf is onze trekking net achter de rug en ik geef het toe; ik was toch wel heel blij met mijn paarse botjes! Door de aanhoudende regen van de voorbije dagen was het pad heel glad! Het eerste deel van de weg was nog geasfalteerd, daar kregen we gezelschap van twee Hmongvrouwen (Va en Wo) in hun typische klederdracht die met ons de hele weg meegewandeld zijn. Gelukkig, want na een klein uurtje gind de weg over in een klei-achtige grond waar we soms steile stukken naar beneden moesten gaan. Ik had echt veel hulp aan de Hmongvrouwen die deze weg dagelijks doen, want op sommige plaatsen was het zo glad dat ik zonder hen zeker uitgegleden was. Uiteraard vroegen ze ons op het einde van de tocht om iets van hen te kopen, maar dat deden we met plezier!

Nu ga ik een lekkere warme douche nemen en daarna opnieuw de regen in en naar een chocolade- en gebakjesbar. Woehoe!

Tho tblo ghs!

Goodmorning Vietnam!

Hip hoi, hip hoi, we zijn in Hanoi!

De vlucht met het Russische Aeroflot is flot verlopen. Toch even ongemakkelijk gevoeld bij een stevige portie turbulentie, de geruststellende woorden van de De Bondten nog in gedachten. ('Waaaaaaaaaaat!? Jullie vliegen met een Russische maatschappij!!'). Turbulentie is na enkele minuten voorbij, de Chinese vrouw die naast Robbie zat was jammergenoeg heel de vlucht (nogal sterk) aanwezig. Miljaar, smakken tegen de sterren op, ja ook als er geen eten in haar mond zat. Schrokken voor dood en vooral (mijn maag keert opnieuw als ik eraan terugdenk) vieze fluimen ophalen om ze in haar bekertje te verzamelen. Aanvankelijk nog erg grappig, maar 9 uur later iets minder. Dat samen met het kleine wormpje in mijn sla en een stukje rotte groene ananas in Robbie zijn taartje maakte dat de vlucht op culinair vlak serieus tegenviel.

Ach, dat is ondertussen vergeten, nu de eerste noedels en spring rolls al achter de kiezen zijn. Lekker en bijna voor niets! Een slordige 116000 dong of net geen 4 euro voor een noedelgerecht, Vietnamese loempia's een biertje en een cola.

Dat goedkope etentje compenseert dan het geld dat we vandaag al teveel hebben uitgegeven. Echte afzetters die Vietnamezen! De chauffeur die ons van de luchthaven naar het hotel bracht dacht makkelijk 25 procent meer te rekenen dan de officiele vaste prijs. Ha! Buiten ons gerekend!

De fietstaxichauffeur die ons daarna een uurtje door de kleine straatjes van het Oude Hanoi voerde heeft ons wel serieus 'in 't zak gezet'. We betaalden 6 keer het bedrag dat een uur fietstaxi waard is. Hij probeerde dat dan nog een keer te verdubbelen op het einde van de rit door te zeggen dat we allebei dat bedrag moesten betalen. Dat ging natuurlijk niet door, maar hij heeft toch een schone slag thuisgehaald.  We worden natuurlijk beter en beter in het afwimpelen en afdingen, nu hebben ze ons niet meer liggen! (to be continued... ;-) )

De jetlag die ons deze namiddag overviel hebben we een kopje kleiner gemaakt met een dutje van 2 uur. Daarna op verkenning met het stadsplan in de hand.Telkens een avontuur op zijn eigen om de straat over te steken hier. Rustig doorstappen, af en toe even inhouden en dan weer verdergaan. Heel apart, maar het went snel en het moet gewoon, anders schiet je daar wortel.

We gingen ook naar het waterpoppentheater, een typisch Vietnamese kunstvorm die al eeuwen bestaat. Heel authentiek en de moeite om te zien.

Ja, het vakantiegevoel is er nu wel duidelijk, de geur van Azie, de drukte, de warmte die je steeds toch even verrast als je uit een ruimte met airco komt, het cocktailke aan het einde van een leuke dag en het plakkerige zonnemelkdeetzweet.

Snel nog een douchke (het derde vandaag) en dan bedtijd. Morgenavond alweer een minder comfortabele nacht in de nachttrein naar het noorden.

We'll keep you posted!

Chao!