De laatste dagen Vietnam spendeerden we in Hanoi en Halong Bay. We kwamen na een tussenvlucht uit Hue rond middernacht toe in Hanoi aan de buitenrand van de stad. Een heel donker steegje, daar waar de taxichauffeur vaart minderde. Hij vroeg tot tweemaal toe naar het huisnummer van ons hotel, en plots werd ons duidelijk waarom. Lap, 48 Ngo Si Lien bleek geen hotel te zijn maar een winkeltje waarvan de rolluiken neergelaten waren. Taxichauffeur haalt zijn schouders op en wil ons hier droppen. Eerlijk, ik krijg toch even de poepers in dit donker hol (nieje, niet letterlijk)! We vragen hem om ons te helpen en eventueel eens (aan) te bellen? Hij stapt uit, vraagt het aan de enige persoon die we hier zien en gelukkig kan die ons helpen. Blijkbaar zijn er twee identieke adressen. Amper een zijstraatje verder vinden we toch ons hotel! Laat ons zeggen dat ik even - fjoew - opgelucht ademhaalde. Wat blijkt... een ultraproper kamertje, klein maar écht gezellig met een zalige ruime douche met stralend heet water! Dat zou je hier ook niet komen zoeken! Tweede beste kamer van de hele reis!
Heel lang vertoeven we hier niet, want 's morgens vroeg worden we opgehaald voor Halong Bay. Al vreesden we, na het lezen van het weerbericht, even dat Halong niet meer zou doorgaan. Er werd zwaar onweer voorspeld. Gelukkig hebben Vietnamezen geen kaas gegeten van weersvoorspellingen. Oef! Storm hebben we niet gehad, regen jammergenoeg met bakken. Halong Bay was erg mooi, maar niet adembenemend wauw-dit-heb-ik-nog-niet-gezien-ik-val-van-mijn-stoel-spectaculair. Dit Unesco-werelderfgoed onder een stralende zon maakt waarschijnlijk een pak meer indruk... Niettemin, kajakken tussen en dwars doorheen de hoge rotsformaties in de regen is sowieso een onvergetelijke ervaring, dat nemen ze ons niet meer af! We leren op de boot ook een Italiaans pasgetrouwd koppel kennen, hij 47, zij 27. Norbert, een licht fascistische wijnkennende en bierbrouwende tandarts is een heel aparte man, stottert een beetje, maar vertelt los daarvan ongelooflijk aangenaam, inclusief handgebaren zoals dat hoort bij Echte Italianen. Het is een plezier om lang te tafelen met dit koppel! Nadat iedereen een stukje van de honeymooncake mocht proeven, werden we nog getrakteerd op een glaasje bubbels. Dat moet je mij geen twee keer vragen natuurlijk... :)
Na twee nachten op de boot zit ook deze allerlaatste etappe erop. We keren terug naar het hotel in de donkere steeg in Hanoi (deze keer zitten we van de eerste keer juist) en van daaruit gaat het richting luchthaven. Nooit leuk, de terugreis, overal moeten wachten en aanschuiven, een hele dag oncomfortabel op de vlieger, en eigenlijk wil je dan gewoon thuis zijn. En dat allemaal op Robbie zijn verjaardag! Haha, hij zegt het zelf heel grappig: in het vliegtuig op tram 3 stappen, dat kan niet iedereen zeggen!
Ik had een flashmob in gedachten waarbij de Russische stewards, stewardessen én alle passagiers plots Happy Birthday zingen, ondertussen synchroon de vingers knippend, maar Vera en Olga vonden dat geen goed idee. Robbie zou het nochtans erg geapprecieerd hebben denk ik ;). Een gemiste kans!
De reis zit erop, meer dan drie weken Vietnam zijn voorbijgevlogen. Het was heerlijk, een reis om nog vaak aan terug te denken, herinneringen om te koesteren en 3000 foto's die dat nog wat concreter maken. (Hier vind je nog een selectie foto's.) Het was fijn deze blog te schrijven en vooral jullie reacties te lezen. Dankjewel daarvoor!
Wij kijken stiekem al uit naar de volgende bestemming! Vast staat dat we een ander continent dan Azië zullen kiezen. Fiemers en Biemer trotteren de wereld rond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten