Genieten.

Man, man, man... BLOEDHEET in Hoi An!

Eindelijk (eindelijk!) werkt internet hier nog een keer. Een heel pak te vertellen en eigenlijk niet zoveel tijd, er staan nog wat andere dingen op het programma voor vandaag. Lekker lui liggen wezen op het strand bijvoorbeeld. :)

Gisteravond volgden we een kookcursus die eigenlijk niet zoveel voorstelde. Het eten mochten we achteraf opeten en was erg lekker, het gezelschap viel enorm mee (we spreken in Hanoi nog een keer met zijn allen af), maar echt iets bijgeleerd hebben we niet. Groenten snijden of raspen kon ik al ietsje langer dan gisteren.

We zijn nu aan de laatste volle dag Hoi An toe, het was hier geweldig. Supergoed weer, een heerlijk witzandstrand, een heldere zee zonder keien, kwallen, vuil en ideaal van temperatuur. Een goed boek en/of de I-Pod en af en toe een cocktail of een fruitjuice van pakweg mango, watermeloen, kokosnoot. We gaan elke dag naar het strand met een scootertje, nostalgie voor Robs! Haha, echt grappig met onze Vietnamese helmpjes op (net iets te groot of net iets te klein, bij mijn toch, ja I like it). Aaaah, dit is echt relax. Ook 's avonds houden we het tam, wat rondwandelen in het stadje vol gekleurde lampions, lekker eten (voornamelijk niet-Vietnamees, de rijst en de noedels hebben we nu even gehad) en wat Trivial Pursuit of Kakkerlakkensoep spelen. Ideaal om de reis mee af te sluiten. Het stikt hier ook van de kleermakers. Ik liet me twee kleedjes prepareren, op maat gemaakt dus en voor een goede prijs :).  

Al dat nietsdoen is wel welkom, want het eerste lange deel van onze reis was ook fantastisch, maar wel druk en vermoeiend. De 5 dagen Easy Riders waren super (Bedankt G&J voor de tip!), een echte aanrader! We hebben 1 dag pech gehad met het weer op de moto, de hele dag heeft het toen geregend. We kregen een sexy regenpak aan (not!) dat ons wel droog hield, maar ook erg warm was en niet zo gemakkelijk zat. Robs zijn broek was zelfs wat kort (haha), waardoor zijn schoen helemaal doorweekt raakte. Ja, fijn... De hele dag de broek en jas aan- en uitdoen (in de hoop dat het even zou overblijven) maakte het nog minder tof. Ach, dat hebben we dan ook weer meegemaakt.
Wat ook heel leuk was aan die vijf dagen Easy Riders, was het feit dat we dingen aten die we anders nooit zouden besteld hebben. We hebben 5 dagen echt Vietnamese gerechten geproefd. Het ene al wat beter dan het andere, maar eigenlijk niets dat echt tegenviel. Ik leerde tellen in het Vietnamees (ja, tot 5 effenaf) en we weten nu eindelijk wat CAP betekent (we komen het hier overal tegen). Cap betekent kabel, maar in combinatie met een ander woordje is het ook "goede kwaliteit". Robbie content natuurlijk...en ik ook een beetje met mijn eigenste good quality cable guy :).

Het einde begint in zicht te komen, maar daar willen we nog even niet aan denken. Morgen nog een tussenvlucht naar Hanoi, waar we vertrokken zijn, en dan nog een 3daagse boottrip naar Halong Bay, naar het schijnt erg de moeite waard.

Nog een creepy story. Onze tweede nacht hier werden we rond 5 uur gewekt door een fanfare (met trage zware muziek). De muziek werd steeds luider en het leek alsof de fanfare stopte vlak voor onze hotelkamer. We gingen buiten kijken en het bleek een begrafenis te zijn. Man, hoe griezelig! De kist werd in een auto geschoven, de fanfare van 4 muzikanten liep voor de auto en erachter heel wat volk, allemaal in het wit gekleed met linten in hun haar. Brrr.... dat in het donker, mijn haar kwam ervan recht!
Iets minder creepy, maar evengoed niet echt leutig; wakker worden met een geckostront op je laken.

Peoplekes, ik ga jullie laten, the beach is calling, en de verse krab ook.


P.S. Eddy, ik heb je laatste berichtje gekregen via mail (ik zet het zelf in de reacties) :). Dankjewel!